هدف

-کوروش سلیمی -

وقتى مى گويم هدف بدهى ما به هستى است نه آنچه كه بدست مى آوريم، مى دانم كه عجيب بنظر مى رسد، اما به همان اندازه كه براى شما عجيب است از جايى كه من هستى را درك مى كنم متضاد آن را باور داشتن عجيب است.

لازم است براى رسيدن به موفقيت در جهت اهداف خويش تلاش كنيم اما چرا و چگونه مى انديشم كه موفقيت چيزيست كه بدست مى آوريم؟

اجازه دهيد از چند مثال استفاده كنيم.

مش قلى هدفى تحصيلى دارد. او مى خواهد پزشك شود . او به سختى تلاش مى كند و در نهايت موفق مى شود . اكنون او پزشك است.

مش قلى چه چيزى را بدست آورده است ؟

صرف نظر از سال هاى كه براى رسيدن به اين هدف تلاش كرده است اكنون نتيجه ى عملى اين موفقيت چيست؟

مش قلى بيشتر وقت خود را روز صرف بررسى و كار روى انواع بيمارهاى ها مى كند. او بيماران را درمان مى كند. زمان هايى كه مى توانست صرف تفريح و استراحت شود صرف مواجه شدن با ويروس ها و ميكروب ها مى شود ...

البته خواهيد گفت كه او كسب درآمد مى كند تا امرار معاش كند يعنى زنده بماند.

اين درست است، اما در اين صورت پذيرفته ايم كه او با پزشك شدن، بهاى زنده بودن را مى پردازد، يعنى پزشك بودن چيزى است كه از جانب مش قلى پرداخت مى شود در قبال دريافت فرصت زندگى و نه چيزى كه دريافت شده است.

يا ناز گلى هدف كسب پول دارد و در رسيدن به اين هدف موفق مى شود.

اكنون او پول دارد.

و با اين پول چه مى تواند بكند؟

بله او مى تواند پول را خرج كند! يعنى پول را به اين و آن بدهد. مى بينيم در نهايت اين چيزى است كه به جهان داده مى شود نه اينكه دريافت شود.

البته نازگلى هم مانند مش قلى، در ازاى آنچه كه مى دهد فرصت زندگى را حفظ مى كند.

يا حتا وقتى نازگلى و مش قلى تلاش مى كنند تشكيل خانواده دهند، در حال دادن امكان بقاى نسل بشر به هستى هستند.

اگر به تمامى اهداف عملى خود نگاه كنيد همين الگو را به راحتى مى توانيد شناسايى كنيد.

هدف چيزى است كه با تلاش به آن مى رسيم تا نتيجه ى آن را به جهان هستى تقديم كنيم.

از اين رو مى گويم هدف، چيزيست كه به جهان هستى مى دهيم نه اينكه آنكه آن را بدست آوريم.

اما در ازاى دادن هدف به جهان هستى چه بدست مى آوريم ؟

بسيار واضح است :

فرصت بقا و يا فرصت رشد

يعنى فرصت زندگى

اما نكته ى مهم اين است كه فرصت رشد و بقا، از پيش داده شده است. ما اين فرصت را بدست نمى آوريم بلكه آن را ((حفظ)) مى كنيم.

به همين علت، هدف ارزشى ا ست كه ما در ازاى چيزى به هستى مى پردازيم كه از قبل دريافت شده است و به همين علت ( رسيدن به هدف بازپرداخت بدهى ما به هستى است)

بدون بازپرداخت اين بدهى، همواره حس يك متقلب را خواهيم داشت، يعنى حس بى ارزش بودن.

رسيدن به اهداف سازنده، كه چيزى را به هستى تقديم مى كند و بر آن مى افزايد به ما حس ارزشمندى مى بخشد چون احساس مى كنيم بهاى فرصت زندگى را شرافتمندانه پرداخت كرده ايم.

دوست معمارى دارم كه در توضيح معمارى به مشتريان خود جمله ى ثابتى دارد: (( ببين دوست عزيز، معمارى بده بده نيست بلكه بده - بگير است)) يعنى براى بدست آوردن چيزى، لازم است بپذيرى چيزى ديگرى را نخواهى داشت. داشتن اتاق تعويض لباس يعنى پذيرايى كوچكتر يا اتاق خواب كمتر و ...

منطق بسيار ساده اى است اما ظاهرا ناچار مى شود هربار اين موضوع را توضيح دهد.

در ابعاد كلى تمامى زندگى از همين اصل پيروى مى كند، زندگى بده- بگير ى است ميان سلولى به نام انسان و ابرپيكره ى به نام هستى.

اما تحول بزرگى است كه بدانيم آنچه كه مى دهيم، اهداف و تلاشى است كه براى رسيدن به آن ها مى كنيم و آنچه كه بدست آورده ايم فرصت زندگى است.

وقتى مش قلى براى استخدام شدن در اداره تلاش مى كند، در حقيقت او به دنبال بدست آوردن چيزي نيست بلكه در تلاش براى بازپرداخت بدهى ((فرصت زيستن)) به هستى است و اگر از اين واقعيت آگاه باشد تصور مى كنيد چه ميزانى از احساس تنهايى، بى پناهى و ترس او جاى خود را به توكل و آرامش و حس دريافت حمايت خواهد داد ؟

و چرا فرصت زندگى ارزش تلاش كردن و پرداخت اين بها را دارد؟

چون زندگى خود سعادت است.

سعادت مندى نتيجه ى چيزى در مسير زندگى نيست. نتيجه ى هيچ تلاشى سعادت نخواهد بود، سعادت آفريده نمى شود، آن پيش از هر تلاشى قرار دارد.

هر تلاشى براى براى رسيدن به سعادت اشتباه است، سعادت در ذات زندگى از پيش موجود است، اما با اين وجود ، رايگان نيست.

ابتدا سعادت را با پذيرش آن لمس مى كنيم و بهاى آن را با زندگى موفق مى پردازيم، و اينگونه بودن، موضوع براكا است.

عشق و سپاس