-کوروش سلیمی-
همه جا را آشفتگى و خشونت فرا گرفته، آيا هستى بسوى دشمنى بيشتر پيش مى رود؟
همانطور كه طبيعت در مسير تكاملى خود است، در نهايت زندگى نيز مسير دوستانه‌تر شدن را دنبال مى كند، اين سير تكامل حسى زندگى است و مطالعه تاريخ و رفتارهاى اجتماعى بخوبى نشان دهنده‌ى آن است.
با وجود همه‌ى آشفتگى ها و خشونت‌ها، هيچ‌گاه جهان به اندازه‌ى امروز دوستانه نبوده است اگرچه انتظار عمومى فراتر از آن باشد.
همواره از نگاه عمومى، هستى كمتر از حد انتظار دوستانه ديده مى شود و توقع بيش از وضع موجود است.
همين انتظار نشان مى دهد كه سير تغييرات حسى در جهت رشد دوستى و مهربانى است. اين انتظار حاصل رشد ذهنى است و رشد حسى بعد از آن رخ مى دهد.
تاريخ را بخوانيد، هرچه به عقب تر باز گرديم شاهد خشونت و بى رحمى بيشترى خواهيم بود با اين تفاوت كه شاهد اعتراض كمترى به آن هستيم. مى توانيم بگوييم اين روزها خشونت بيش تر از هميشه ديده مى شود چون حساسيت نسبت به آن افزايش شديدى پيدا كرده است.
پارادوكس جالبى است كه بالاترين سطح مهرورزى از جانب اقليتى ديده مى شود كه هستى را مكانى دوستانه‌تر از ديگران حس و تجربه مىكنند و نه از جانب اكثريتى كه از نبود دوستى نگران و نالان هستند.
در واقع آنچه كه رشد مى کند ميزان مهر هستى نيست، بلکه بازيابى حس پيوستگى در روان اعضاى آن است كه جريان يافتن مهر هستى را در آنها ممكن مى كند. درست بمانند جريان يافتن آب در آونگ هاى شاخه هاى بهم پيوسته جدانشده ى يك درخت.
در نهايت باور دارم ؛
روزى، مهربانى جاى خالى ترس را پر خواهد كرد،
و براى هر قلبى كه عشق را طلب كند، آن روز دور نيست.
عشق و سپاس